زمان یک فعل

خودت هم نمی فهمی کی و چطور، ناگهان می بینی دیگر به جای آن‌که بگویی فلان چیز را «می خواهم»، داری می گویی فلان چیز را «می خواستم». این پذیرش، این نومیدی تمام و کمال، واضح‌ترین نمود بیرونی اش همین تغییر ساده در زمانِ یک فعل است. دیگر هیچ.