به تو فکر می کنم

آدم ها چهار دسته اند. دسته اول آن هایی هستند که سردرشان پر ابهت و چشمگیر است طوری که دهانت از عظمت و شکوهش باز می ماند. اما در را که باز می کنی، چهار قدم و خرده ای آن طرف تر، دیوار مقابل یقه ات را می گیرد که کجا؟ تمام شد! همه اش همین بود.

دسته دوم برعکس آن ها هستند. سردرشان متواضع و خودمانی است. یک لنگه در چوبی بی رنگ و ارزان قیمت. در را که به اشاره ای باز می کنی روبه رویت باغی است که دیدنش پایان نمی گیرد. انگار باغ اصلاً دیوار ندارد. هرچه جلوتر می رویم، عقب تر می رود، هرچه نزدیک تر می شویم، دورتر می شود.

دسته سوم افرادی هستند که وقتی «هستند» حضور دارند و وقتی نیستند، غایبند.

دسته چهارم آدم هایی هستند که وقتی غایبند بیشتر «هستند» از وقتی که حضور دارند. این ها افرادی هستند که گاه مخاطب حرف هایی قرار می گیرند که نباید خود بشنوند، با این آدم هاست که همیشه در گفتگوییم، همیشه با این هاست که حرف های خوبمان را می زنیم.

به این فکر می کنم که تو جزو کدام دسته ای؟! هیچ وقت نتوانستم از تو برای کسی چیزی بگویم... می دانم تو از از آن جمله افرادی نیستی که در چند جمله خلاصه شوند. تو از همان باغ های بی دیوار بودی، از همان ها که هرچه نزدیکتر می شدی دورتر می شدند...